Çok sevilen bir sanatçı olduğunuzu biliyor musunuz?
Evet, seviyorlar galiba… Doğudan batıya memleketin her yerinde hatta yurtdışında bile vatandaşlarımızın sıcak bakışlarını hissediyorum. Seçtiğim rollerde onlardan biri olmaya özen gösterdim. Onlar da beni kendilerinden biri gibi gördü. Bir abi, bir kardeş gibiyim onlar için. Ben de onlara layık olmaya çalışıyorum. Seyirci seni böyle bir yere oturttuysa hareketlerine dikkat etmek zorundasın.
Seyircinin sizi algılayış biçimi hayatınızı kısıtlıyor mu?
Buna kısıtlanmak demeyelim. Topluma karşı olumsuz davranışlarda bulunmamak, söyleyemediklerini söylemek… Bunlar zaten olması gereken şeyler… Yoksa ben belediye otobüsüne de binerim motora da dolmuşa da… Giyim kuşamım da rahattır. Vatandaş nasıl yaşıyorsa öyle yaşarım. Kendime ne özel alaka gösteririm ne de kısıtlarım.
Star olmak yerine sinema emekçiliğini tercih ettiniz. Şu an her şey istediğiniz gibi mi?
Bunu tercih etmedim, zaten öyle olduğumu fark ettim. Gençliğimde neysem yaşlılığımda da oyum. Hayatımda değişen hiçbir şey yok. Ün, para, pul; hepsi hikaye… Hepsi geçici… O kadar önemli şeyler var ki hayatta dünya kadar paranız olsa alamazsınız.
Proje seçme lüksüne sahip olacak kadar para kazandınız mı?
Yok, öyle bir lüksüm olmadı. Çok büyük paralar kazanmadım. Ama benim hayattaki amacım çok para kazanmak değil. Kimseye muhtaç olmayayım, sağlığım da yerinde olsun yeter. Zaten proje seçerken de para pul ikinci planda kalır. Önce proje iyi olacak.
Para değilse Menderes Samancılar’ı bir dizi ya da filmde oynamaya ne ikna eder?
Halkımı ilgilendirsin, insanların bir yarasına parmak basabilsin… En azından insanlar izlerken mutlu olsun. Tabii kadrosu, senaristi, yönetmeni, oyuncuları, yapım şirketi de önemli.
Hiç başka bir mesleğin hayalini kurmuş muydunuz?
Çocukken eczacı kalfası olmak isterdim. Çünkü bir eczanede çıraklık yapıyordum.
Sinemayla nasıl tanıştınız?
Adana’da yaşadığımız semtin büyük bir caddesi vardı; Kışla Caddesi’nden bahsediyorum… O cadde üzerinde 15 tane sinema vardı. Neredeyse o sinemaların içinde büyüdüm. En büyük eğlencemizdi. Harçlığımızı bile oradan kazanırdık. Gazoz satar, bilet keserdik. Sinemayla ilk orada tanıştım.
İlk izlediğiniz filmi hatırlıyor musunuz?
10 ya da 11 yaşındaydım. Silifke’nin bir köyüne bir akraba ziyaretine gitmiştik. Bir kamyonet geldi. Adam malzemeleri çıkardı, kahveye perde çekti ve ilk filmimi o kahvedeki perdede izledim. Lütfü Akad’ın ‘Kızılırmak Karakoyun’ filmiydi. Yılmaz Abi (Güney) oynuyordu.
Hakkınızda çok güzel övgüler yer alıyor sosyal medyada. Ne hissettiriyor bu?
Valla çok kafayı taktığım şeyler değil. Övgü almak güzel ama bu insanı başka biri olmaya, hayatını değiştirmeye götürmemeli. Abartmaya gerek yok yani. Bir duvar ustasından ya da bir doktordan farkım yok. Tek kıstasım işimi iyi yapmak.
Bunca yıl hiç bir polemiğin içinde yer almamayı nasıl başardınız?
Polemikle işim olmaz. İnsanlarla iyi geçinmenin yollarına bakarım. Savaşa değil barışa ihtiyacımız var. Savaşı da ancak barış gelsin diye yaparız.
Dizilerde kahya, filmlerde ezilen insansınız… İnsanların karşısına çok farklı bir karakterle çıkmak istemez misiniz?
Rolü yönetmen belirler biz de beğenirsek oynarız. Önemli olan hangi karakteri oynadığın değil projenin bütününün ne anlattığı ne söylediğidir.
Türkiye’de değeri yeterince bilinmeyen oyuncu olarak tarif ediliyorsunuz. Buna katılıyor musunuz?
Ben böyle bakmıyorum. Altının kıymetini sarraf bilir. Eşim, arkadaşlarım benim kıymetimi biliyorsa bu yeter. Halkımın da beni sevdiğini biliyorum zaten.
Hayatı olduğu gibi kabul eden bir insan mısınız hep böyle?
Haksızlığın dışında evet, hayatı olduğu gibi kabul ederim. Ama hak ihlali, emek sömürüsü hissediyorsam hiçbir güç beni o sette tutamaz. Çekip gitmem, işimi bitiririm ama bir daha da çalışmam, gardımı alırım. Kendimi ezdirmem, arkadaşlarımın ezilmesine de tahammül edemem. Sette saygı önemli… Benim için herkes eşit ve herkes birbirine saygılı olacak, insan gibi davranacak. Şimdi eskiye göre durum daha iyi. Oyuncular daha bilinçli. Pırıl pırıl, yetenekli bir gençlik geliyor. Sendikalar, oyuncu birlikleri var ve genç arkadaşlarımız çalışıyorlar. Biz de onların rüzgârından faydalanıyoruz. Bu saatten sonra ancak onlara destek verebiliriz.
MENDERES SAMANCILAR KİMDİR?
Menderes Samancılar arabacı Aşur ile Emine’nin sekiz çocuğunun sonuncusu olarak Adana’da doğmuş ama aslen Diyarbakır’ın Şükürlü Köyü’nden… Babası bir kan davası yüzünden köyünü terk edip Adana’ya yerleşmek zorunda kalıyor. Demokrat Parti hayranı anne adını Menderes koysa da o hep sol düşünceye yakın hissetmiş kendini. Öğrencilik hayatı orta birde sona ermiş ve çalışma hayatı başlamış. Ayakkabı boyacılığı, berber çıraklığı, eczacı çıraklığı, fabrika işçiliği yapmış, kebapçıda çalışmış. Okulla arası olmamasına rağmen kitaplarla arası hep çok iyi olmuş Samancılar’ın. Okulu değil ama okumayı hep çok sevmiş. 17 yaşında Adana Paktaş fabrikasına işçi olarak girmiş. Fabrikada işçilere okuduğu Hababam sınıfı romanı ve sevdalılar için yazdığı ısmarlama şiirlerle nam salmış. Derken fabrikadaki Recep Ustasının teşvikiyle ‘Hürriyet Fotoroman Kralı’ yarışmasına girmiş ve ‘Kelebek Fotoroman Kralı’ seçilmiş. Ertesi gün Hürriyet Gazetesi’ne parasını almak için gittiğinde Yılmaz Güney’le tanışmış ve sinemada yolları kesişmese de cezaevine girene kadar sık sık görüşmüşler. Menderes Samancılar kariyeri boyunca Türk sinemasının en iyi filmlerinin vazgeçilmez karakter oyuncusu oldu ve bugün hâlâ hem oyunculuğun hem de yaşamın hakkını veriyor Samancılar…