-Şu anda 79 yaşındayım,
Bir gün kendime yetemeyeceğimi,
Yaşam konusunda sıkıntılar yaşayabileceğimi,
Hiçbir zaman düşünmedim...
Beyinsel ve bedensel gücüm,
Artık iyice azaldı,
Zorlanarak yürüyorum,
Hayatımın her alanında yavaşladım
Beden isimli biyolojik makinem artık
İşlevini her gün biraz daha yitiriyor,
Görme, işitme, küçük çiş yapma konusunda,
Sıkıntılarım, had safhada,
Sayısız ameliyatlar geçirdim,
Uyku apnem var, uyumada sıkıntı yaşıyorum,
Şöyle göğsümü gererek, doyarak
Nefes alabilmenin özgürlüğünü özlüyorum,
Bir atasözümüz var diyor ki;
Oğlan yedi oyuna, çoban yedi koyuna gitti,
Şimdi köpeğimle yalnız kaldım...
Tek arzum yıllar önce yitirdiğim eşimin
Yanında hazır olan mezarına gitmek...
Ona ölmeden önce kesin söz vermiştim,
Bu sözümün bir an önce gerçekleşmesi
Şu andaki en büyük beklentim oldu...
Arkasından koştuğum hayallerim artık yok,
HİÇ olduğumu bu gün çok net öğrendim...
...
Bu bakış ağabeyimizin hayatını yansıtıyor
Bana göre her insan,
Hangi çağda,
Hangi ülkede,
Hangi kültürde yaşarsa yaşasın,
Kaç yaşında olursa olsun,
Her an olumlu bakıp,
Olumlu görüp,
Olumlu düşünüp,
Olumlu davranmalı,
Morali yüksek tutmalıdır...
...
Kendi adıma söyleyebilirim ki;
Hayatımın her saniyesini mucize olarak
Görüp, değerlendirmeye,
Ortaya koymaya çalıştığım eserlerimle,
Yaşadığım hayatımın
Ayak izlerimi bu gezegene kazıma konusunda
Kendimle daima yarış içinde oldum...
...
Çünkü ta çocukluğumda inandığım,
Pozitif düşünme ve olumlu yaşama fikrimden
Hiçbir zaman vazgeçmedim,
Bu anlayış benim,
Daima matematiksel ilkem oldu;
Biliyordum ki, ben hayata nasıl bakar,
Nasıl davranırsam,
Onun da bana aynı şekilde karşılık
Vereceğine inandım,
Hayatım boyunca defalarca,
Bunu test ederek kendi yaşamımda gördüm...
...
Bir denememde şöyle yazmıştım;
-HAYAT SENİ HER KOŞULDA,
HER ZAMAN, HER ORTAMDA
DOLU DOLU YAŞAMAKTAN
ASLA VAZGEÇMEYECEĞİM...
...
Şu anda samimi olarak itirafımdır ki;
Ben hayata nasıl bakıp davrandıysam,
O da bana bunları fazlasıyla geri verdi,
Yani bu gün 69 yaşıma ulaştım;
Hayat benden, ben de ondan memnumum... (SON)